Rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 wprowadza we Wspólnocie wszystkie przepisy CITES – tyle że zamiast odnosić się do granic poszczególnych państw, zasady Konwencji wprowadza w odniesieniu do zewnętrznych granic Unii Europejskiej. Załączniki I, II i III CITES odpowiadają mniej więcej aneksom A, B, i C rozporządzenia Rady nr 338/97. Aneks D nie ma swojego odpowiednika w Konwencji Waszyngtońskiej. Wpisane są tutaj gatunki, w przypadku których prowadzony jest monitoring skali importu w celu określenia intensywności handlu oraz potencjalnych skutków jaki może on mieć na dzikie populacje tych gatunków. Warto zwrócić uwagę, że rozporządzenia UE ustanawiają szereg dodatkowych ograniczeń i zasad znacznie wykraczających poza przepisy CITES, w tym m.in.:

• Importując okazy CITES poza Unią Europejską zezwolenie importowe wymagane jest wyłącznie w stosunku do okazów z Załącznika I. Importując okazy objęte ograniczeniami na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 na teren Unii Europejskiej zezwolenia importowe wymagane są nie tylko dla okazów z gatunków z Aneksu A, ale również dla tych z Aneksu B,
• Rozporządzenia Unijne regulują nie tylko handel międzynarodowy (pomiędzy UE a państwami zewnętrznymi) ale również handel na terenie Wspólnoty,
• W stosunku do gatunków z aneksów A i B obowiązują zakazy: oferowania kupna, kupna, uzyskiwania do celów zarobkowych, wystawiania na widok publiczny w celach zarobkowych, wykorzystywania dla zysku, transportu w celu sprzedaży, przechowywania w celu sprzedaży, oferowania do sprzedaży, sprzedaży. Zakaz zarobkowego wykorzystywania okazów gatunków z aneksów A i B nie jest bezwzględny. Rozporządzenie wprowadza szereg odstępstw i warunków, umożliwiających zwolnienie z tego zakazu niektórych okazów,
• Niektóre gatunki, które znajdują się w Załączniku II CITES ujęte zostały w Aneksie A do rozporządzenia Rady nr 338/97,
• Rozporządzenia Unijne wprowadzają bardziej restrykcyjne zasady odnośnie przemieszczania i warunków przetrzymywania żywych okazów objętych ochroną w stosunku do przepisów CITES.

     Przepisy krajowe dotyczące rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 skupione są w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody. Określają one głównie zasady sprowadzania do kraju, posiadania (w tym rejestracji) i zarobkowego wykorzystywania okazów roślin i zwierząt objętych ograniczeniami na mocy rozporządzeń UE. Ponadto ustawa określa  sankcje karne za niestosowanie się do niniejszych przepisów. Warto podkreślić, że rozporządzenia UE obowiązują w Polsce bezpośrednio. Przy analizie obowiązujących przepisów należy więc je uwzględniać na równi z krajowymi (a w przypadku sprzeczności – zgodnie z Traktatem Akcesyjnym uważać jako nadrzędne).